Η πλατεία ήταν γεμάτη
από χημικά και δακρυγόνα και φωτιές
Και απέναντί μας μπάτσοι, οδηγοί
Κουκολοφόροι σοσιαληστες
Και συ έτρεχες στη μέση
Κι όλα γύρω μια ξεφτίλα, μια καφρίλα, μια ντροπή
μια ντροπή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη μικρή
Η πλατεία είναι γεμάτη
Και το βλέπεις κάθε λεπτό κάθε στιγμή
Στον αγώνα του αγανακτισμένου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή
Στα παιδιά και στους ανέργους, στους πολίτες
Στα πλακάτ και στο Μνημόνιο που χτυπά
Η συγκέντρωση ανάβει
Και όλα είναι συνειδητά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου